{3} Perfect sense.

{MUZYKA}

Kiedy dostrzegłam kto to, moje serce przyspieszyło, ręce zaczęły się pocić i przysięgam, że twarz przybrała kolor buraczków. Siedziałam jakby nigdy nic z panem Tomlinsonem na ławce i uznając, że jesteśmy trochę za blisko instynktownie się odsunęłam, na co on zareagował gardłowym śmiechem.

- Dobry wieczór, proszę pana. – przywitałam się i położyłam dłonie na kolanach, obserwując uważnie to, jak wyglądał. Jego włosy wyglądały dokładnie tak, jakby dopiero wyszedł z łóżka – roztrzepane, a każde pasmo było wywinięte w każdą stronę. Miał na sobie czarne, zwężane spodnie i dżinsową kurtkę, a na ręce zegarek. Wszystko ze sobą współgrało i ubrał się tak, jakby on sam miał bawić się na dyskotece, a nie pilnować tańczących dzieciaków.

- Cześć, Messie. – odparł i kiwnął do mnie głową. Jestem pewna, że powinien zgodnie z nauczycielską etykietą odpowiedzieć „Dobry wieczór”, ale zamiast tego powiedział tylko „Cześć”, jakbyśmy byli kolegami z klasy i nie dzieliło nas  dziewięć lat różnicy. – Czemu nie bawisz się na sali? Coś się stało? – spytał tak intymnym tonem, że mało co nie spadłam z ławki. Pokręciłam głową.

- Nic się nie stało. Nie mogę znaleźć Madison. – stwierdziłam mimo, że dobrze wiedziałam gdzie jest. No…  sumie, to nie do końca.

- Och… - westchnął i zerknął na mnie. – Widziałem ją, chyba szła na górę. – mruknął, kiwając głową. – Tak, na pewno ją widziałem. Jest gdzieś na górze. Może poszła przypudrować nosek, coś w tym rodzaju. – zaśmiał się krótko, a, że ja miałam już dość kontaktu z tym mężczyzną na kilka następnych lat wstałam z ławki z zamiarem poszukania przyjaciółki. Nieważne, czy całowała się właśnie z kimś w toalecie. Musiałam stamtąd odejść.  – Hej, zostawiasz mnie samego? – Louis złapał mnie za rękę i obrócił do siebie, ale ja wyplątałam dłoń z uścisku i uśmiechnęłam się przepraszająco. Po krótkiej chwili byłam już na schodach prowadzących na pierwsze piętro, wołając Madi po imieniu. Otworzyłam drzwi do męskiej łazienki i najciszej jak potrafiłam weszłam do środka i zakasłałam dusząc się od zapachu mieszanki perfum.

- Madison, jesteś tu? – wyszeptałam, rozglądając się, a gdy usłyszałam oddech za sobą przestraszyłam się nie na żarty. – Niall, ty idioto! – prawie krzyknęłam, widząc zdezorientowanego blondyna przed sobą.

- Obiecałaś mi. – orzekł bez słowa wyjaśnienia. Nie spytał się, co robię w męskiej toalecie. Nie przeprosił za to, że prawie wyskoczyłam z siebie ze strachu. Uświadomił mnie tylko, że obiecałam, że z nim zatańczę.

- Wiem. I zrobię to Tylko nie teraz, dobrze? – starałam się brzmieć przekonująco, ale tak naprawdę chciałam tylko wyjść i znaleźć Madison.

Chłopak westchnął cicho i pokiwał głową, ustępując mi drogi do drzwi. Wyglądał co najmniej tak, jakbym zabiła mu ukochane zwierzę, a nie przełożyła na inną godzinę taniec na dyskotece. Stał tam i byłam pewna, ze prawie się rozpłakał. Spojrzałam na niego i wzięłam głęboki oddech sama nie wierząc w to, co robiłam. – Chodź, Niall. – złapałam go za rękę i wyciągnęłam z łazienki. Na szczęście na korytarzu nie napotkaliśmy nikogo, więc po prostu zeszliśmy po schodach na dół. Pan Tomlinson siedział na ławce i wpatrywał się w podłogę, myśląc nad czymś intensywnie. No, tak mi się przynajmniej wydawało. Kiedy usłyszał kroki wypadł natychmiast z transu i spojrzał na mnie. Na mnie, ciągnącą chłopaka za rękę na salę i uśmiechnął się lekko. Kiedy go minęliśmy, znów przeniósł wzrok na swoje buty i westchnął.

W chwili, gdy weszłam na salę pełną wirujących w tańcu par oraz ludzi, którzy tylko grzali ławki uśmiechnęłam się lekko i od razu rozpoznałam rytm piosenki „Female Robbery” jednego z moich ulubionych zespołów, The Neighbourhood. Obróciłam się do Nialla nie bardzo mając pojęcia, co robić, a chłopak oplótł swoje ręce wokół mojej talii. Oparłam głowę na jego ramieniu, objęłam go w pasie i zaczęliśmy się kołysać.

„I think I found hell.

I think I found something.

I think I found something in my TV screen.”

-Podoba ci się ta piosenka? – spytał mnie, a ja pokiwałam głową, najpewniej łaskocząc skórę na jego szyi. – Mi też. – wyszeptał i mocniej przycisnął mnie do siebie.

„I think I found out

that I have nothing.

that I have nothing in this place for me.”

 - Lubię też „Afraid”, a ty?

- Tak. „Afraid” też jest piękne. – stwierdziłam uśmiechając się delikatnie. Może wcale nie jest taki zły? Jedyne, czego mogę być pewna to to, że ma dobry gust muzyczny. Bardzo dobry.

“Don't tell them anything,

anything, please.”

- Jesteś bardzo ładna, Messie. – podniósł mój podbródek dwoma palcami i przekrzywił głowę. Skinęłam głową, bezgłośnie mówiąc „dziękuję”.

„We’re gonna, die, die die.”

Kiedy zabrzmiała ostatnia nuta piosenki chłopak wypuścił mnie z rąk i ukłonił się, na co ja zareagowałam cichym chichotem.

- Dziękuję za taniec, ma’am.

Uśmiechnęłam się do niego i wyszłam z sali. Mimo, że z początku nie chciałam w żadnym wypadku zgodzić się na taniec z nim, muszę przyznać, że było całkiem fajnie.

- Gdzieś ty się podziewała? – pisnęła Madison, prawie wyskakując na mnie zza drzwi. Odskoczyłam gwałtownie i złapałam się za serce, bo byłam pewna, ze zaraz wyskoczy mi z piersi.

- Mogłabym zapytać dokładnie o to samo. Szukałam cię. – stwierdziłam oskarżycielskim tonem i uniosłam brew, ale przyjaciółka tylko machnęła na to ręką.

- Rozmawiałaś z nim? – spytała przyciszonym głosem.

- Z kim? – dopiero kiedy zauważyłam wzrok Madi pokiwałam głową. – Och, z nim. Tak. – podrapałam się po karku, a dziewczyna przede mną zatarła ręce ze szczęścia.

- I co tam? – puściła mi oczko, na co ja roześmiałam się i pokręciłam głową.

- Usiadł obok mnie na ławce i spytał, czemu się nie bawię.

- Co powiedziałaś?

– Że nie mogę znaleźć ciebie. – mruknęłam. – A później wstałam, a on złapał mnie za rękę. Przysięgam, Madi, to było idealne. Spytał „Zostawiasz mnie samego?”, a ja prawie tam umarłam. – powiedziałam szybko, nie potrafiąc powstrzymać uśmiechu. Dziewczyna udała, że mdleje, po czym pokazała mi kciuk w górę. – A ty co robiłaś?

- Siedziałam z Felixem w łazience. – spuściła głowę i mimo, że nie mogłam wtedy tego dostrzec byłam pewna, że się zarumieniła.  – Z tym ze starszej klasy. 

- O cholera… - szepnęłam i uśmiechnęłam się. Mimo, że nienawidziłam, kiedy moja przyjaciółka spotykała się z chłopakami starszymi od siebie jednocześnie wiedziałam, że Felix był przykładem dżentelmena i nigdy nie skrzywdziłby Madison. A nawet jeśli zrobiłby to, połamałabym mu kości. Podobał się jej od dawna i cieszyłam się razem z nią. – Pocałował cię?

- Nie. Tylko rozmawialiśmy. – spojrzała na mnie rozanielona, a ja wydałam z siebie tylko ciche „Oooo”.

***

Stałam pod szkołą grzebiąc w torebce z zamiarem wyruszenia do domu, kiedy zatrzymał się przede mną czarny samochód. Słyszałam wiele historii o porywaniu młodych dziewczyn, więc starałam się nie zwracać na niego uwagi, ale kiedy usłyszałam dźwięk otwieranej szyby przełknęłam ślinę i nie potrafiłam już zachowywać zimnej krwi. Zerknęłam do środka i odetchnęłam z ulgą widząc, że to tylko mój niesamowicie przystojny nauczyciel historii i kontynuowałam szukanie czegoś w torebce.

- Podwieźć cię do domu? – usłyszałam i zerknęłam na pana Tomlinsona, który patrzył na mnie z czymś, co mogło być troską, albo współczuciem. Nie mogłam zdecydować przez ciemność panującą na dworze.

- Nie, dziękuje. Mam piętnaście minut piechotą. – stwierdziłam i wzruszyłam ramionami. Hej, to, że mi się podoba nie znaczy od razu, że wskoczę mu do samochodu, prawda?

- To dużo. Może stać ci się krzywda, a nie chciałbym stracić tak dobrej uczennicy. – powiedział, a na jego twarzy mogłam dostrzec cień uśmiechu. – Wsiadaj. – otworzył drzwi od strony pasażera.

- Nie pojedzie pan beze mnie, prawda? – spytałam i zaśmiałam się krótko.

- Nie. Chodź, Messie. Zmarzniesz. – spojrzał na nie, a ja weszłam do jego samochodu bez cienia wątpliwości.  

___________________________________________________________

Przepraszam najmocniej, że nie pisałam. :-( 
Rozdział z dedykacją dla Jagody. :3