{2} I just wanna be by your side, if these wings could fly.

{MUZYKA}

Nieoczekiwanie przyjaciółka wyplatała się z mojego uścisku, spojrzała na mnie i zmrużyła oczy, zastanawiając się nad czymś.

- Co…? – spytałam zdezorientowana, pomachałam jej dłonią przed oczami, a ona tylko uśmiechnęła się szeroko.

- Jutro jest dyskoteka. – stwierdziła tak, jakbym miała domyślić się o co jej chodzi.

- Z tego co pamiętam, to miałyśmy siedzieć u mnie, jeść lody i ubolewać nad wszechogarniającą nas samotnością. – mruknęłam. – Zmieniłaś plany? – zrobiłam zawiedzioną minę, a Madison westchnęła ciężko.

- Jutro jest dyskoteka. Kto jest na dyskotece? - podpowiadała mi, ale widocznie nie byłam inteligentna na tyle, żeby się domyślić,  o co jej chodzi. 

- Ludzie. - oznajmiłam, wzruszając ramionami. 

- SZKOLNA dyskoteka. 

- Uczniowie.

- I? – uśmiechnęła się łobuzersko, a ja uderzyłam się otwartą dłonią w czoło i zaśmiałam się cicho z własnej głupoty. Przecież chodziło jej o nauczycieli, a konkretnie jednego, który najprawdopodobniej przyjdzie jutro pilnować imprezy, żeby przypadkiem nie zdarzył się jakiś wypadek. – I co, zmieniłaś plany? – przedrzeźniła mnie, a ja wywróciłam oczami i uśmiechnęłam się lekko.

- Tak. – przyznałam rumieniąc się, obróciłam się plecami do Madi, otworzyłam szafę i zaczęłam po kolei wyrzucać z niej rzeczy. Kiedy cała jej zawartość znalazła się na łóżku omiotłam ubrania wzrokiem, a zanim zdążyłam powiedzieć cokolwiek brunetka chwyciła czerwoną sukienkę przed kolano, rozłożyła ją przed sobą i spojrzała na mnie znacząco. – Nie. – stwierdziłam i dla potwierdzenia swoich i tak zdecydowanych słów pokręciłam głową. – Nie wiem nawet, dlaczego mam to w szafie.

- Kazałam ci ja kupić całkiem niedawno.

- I dlatego jest nie w moim stylu. – wzruszyłam ramionami. – Możesz ją założyć. – powiedziałam, po czym zaczęłam przegrzebywać odzież w poszukiwaniu czegoś odpowiedniego. Wzięłam do rąk czarne legginsy, poprzecierane, krótkie spodenki i kremową koszulę „mgiełkę” bez rękawów, po czym rzuciłam to na krzesło.

Kiedy skończyłam razem z Madison układać ubrania w szafie, dziewczyna spojrzała na zegarek w telefonie i niechętnie pożegnała się ze mną. Jej rodzice nienawidzili spóźniania się, a sama wolałabym się im nie narażać, więc przytuliłam przyjaciółkę i odprowadziłam ją do drzwi, po czym wróciłam do swojego pokoju.

***

Zajęcia szkolne minęły mi na rozmyślaniu o imprezie szkolnej – była pierwszą, na którą tak naprawdę czekałam z utęsknieniem i kiedy zadzwonił ostatni dzwonek w pośpiechu spakowałam książki. Kiedy zmierzałam do drzwi usłyszałam znajomy głos. Bicie mojego serca gwałtownie przyspieszyło.

- Messie? – obróciłam się na pięcie i uśmiechnęłam się lekko.

- Coś nie tak? – spytałam jak najbardziej przedłużając kontakt słowny z nauczycielem i oparłam się o ścianę przykrytą datami i plakatami związanymi z przedmiotem, którego uczymy się w tej klasie.

- Nie zapomniałaś czegoś? – pan Tomlinson trzymał w dłoni moja książkę do historii. Chwyciłam ją, podziękowałam grzecznie i wyszłam z sali, powstrzymując się, by nie wybuchnąć śmiechem. Przejrzałam w pośpiechu podręcznik szukając jakichś ukrytych liścików, czegokolwiek, co pozwoliłoby mi myśleć, że uważa mnie nie tylko jako zwykłą uczennicę. Tak było zawsze w filmach, ale nie tym razem. Westchnęłam ciężko. Po prostu oddał mi książkę, nie zostawiając jakiegokolwiek śladu po tym, że ją trzymał.

Z racji tego, że skończyłam dzisiaj godzinę wcześniej od Madison wyszłam ze szkoły, odetchnęłam świeżym powietrzem i ruszyłam w drogę do domu sama, mając czas na przemyślenia i po prostu chwilę ciszy, co pobyt z przyjaciółką zwykle mi uniemożliwiał. Skręciłam w boczną uliczkę korzystając ze skrótu, a już po chwili usłyszałam za sobą kroki. „Nie odwracaj się, nie odwracaj się” powtarzałam sobie w myślach, po czym nie posłuchałam samej siebie i obróciłam się gwałtownie, mrużąc oczy. Ujrzałam przed sobą niewiele wyższego ode mnie chłopaka, który odskoczył wystraszony, kiedy tylko napotkał mój wzrok. Miał blond włosy, granatową kurtkę, błękitne oczy i mogłam przysiąc, że gdzieś już go widziałam.

- Cześć. – zaczął nieśmiało, niemal szeptem i uśmiechnął się lekko, ukazując lekko krzywe zęby. Innym pewnie się to nie podobało, ale według mnie dodawało mu to uroku i z deka dziecięcego wyglądu. – Jestem Niall i chodzę z tobą na angielski, biologię i historię. – przedstawił się i wystawił dłoń w moim kierunku. Uścisnęłam jego rękę i zaśmiałam się cicho.

- Ja jestem… - zaczęłam, ale nie dane mi było skończyć.

- Messie. Jesteś Messie Brown. -  wyrecytował tak, jakby przygotowywał się do tego spotkania co najmniej przez kilka lat, a ja otworzyłam szeroko oczy i cofnęłam się o krok, będąc gotowa do ucieczki jak najdalej stamtąd. – Nie myśl, że jestem chory na głowę, czy coś. Nauczyciele często sprawdzają obecność. – odetchnęłam i pokręciłam głową lekko zirytowana, pragnąc po prostu wrócić do domu.

- Jeśli pozwolisz, to chciałabym już iść. – mruknęłam przepraszająco, a chłopak  powoli pokiwał głową. Kilka kroków z obawy przed blondynem przeszłam tyłem, a kiedy uświadomiłam sobie, że nie ma zamiaru nic mi zrobić po prostu odeszłam.

- Poczekaj! – zawołał  i podbiegł do mnie, dysząc. – Obiecaj mi, że zatańczysz ze mną na dzisiejszej dyskotece. – złapał mnie za rękę, a ja przewróciłam oczami. Zastanowiłam się przez chwilę, po czym poddałam się.

- Dobra, jeśli cię to uszczęśliwi. – spojrzałam na niego z lekkim uśmiechem.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo. – odetchnął z ulgą, patrzył jeszcze przez krótki moment na nasze dłonie, po czym puścił mnie i poszedł sobie. No dobra, to było dziwne. Mimo, że chłopak rujnował mój plan zbliżenia się do pana Tomlinsona moje dobre serce podpowiadało mi, że zbierał się długo, by mnie o to poprosić i byłabym okropną suka, gdybym teraz mu odmówiła. Nie chciałam być suką – to było pewne. Spojrzałam przed siebie i przez chwilę jeszcze stałam w miejscu, następnie poszłam prosto do domu.

***

Stałam przed lustrem, mierząc wzrokiem swoją twarz i figurę i zastanawiałam się, czy cokolwiek we mnie mogłoby spodobać się dorosłemu mężczyźnie. Przekrzywiłam głowę i pokręciłam głową, mrucząc pod nosem. Wygląd jest nieważny. Wszyscy tak mówią, więc chociaż raz postanowiłam uwierzyć społeczeństwu. Usiadłam na łóżku i założyłam buty, jeszcze raz spojrzałam na swoje odbicie i przeklęłam pod nosem rodziców Madison. Stwierdzili, że nadużywa gościnności mojej rodziny i nie pozwolili jej przyjść do nas przed dyskoteką.

Zeszłam na dół po schodach i uśmiechnęłam się szeroko, widząc moich rodziców przytulonych do siebie na kanapie. Założyłam kurtkę, chwyciłam za torebkę i najciszej jak potrafiłam wyszłam z domu, by nie psuć nastroju mamie i tacie. Do szkoły miałam piechotą niecałe piętnaście minut i właśnie tyle zajęło mi dojście do budynku, w którym świeciły się różnokolorowe światła i rozbrzmiewała muzyka. Weszłam do środka i zadzwoniłam do Madison.

- Słucham? – usłyszałam w słuchawce tylko głos przyjaciółki co wskazywało na to, że najpewniej nie bawi się na sali.

- Gdzie jesteś? – spytałam rozglądając się uważnie.

- Messie, um… - zająknęła się, a w tle usłyszałam chichot. – To chyba nienajlepszy czas na rozmowę, zadzwonię jak będę miała chwilę. Twój kochaś jest w szkole, czas wybrać się na polowanie. – powiedziała szeptem chyba po to, żeby osoba, z którą była nie usłyszała tego co mówi. Nacisnęłam czerwoną słuchawkę i westchnęłam ciężko. Miałyśmy przyjść tu razem, tymczasem ona najpewniej siedzi z jakimś chłopakiem w męskiej toalecie. Zbliżyłam się do sali gimnastycznej i usiadłam na ławce obok drzwi, nie mając ochoty tańczyć bez swojej przyjaciółki. Nawet nie zauważyłam, że obok mnie ktoś usiadł. Obróciłam głowę by spojrzeć kto to.

__________________________________________________________

Przepraszam za opóźnienie, ale święta, te sprawy. :(

Za to macie troszkę dłuższy rozdział, mam nadzieję, że wam się spodoba. Doszedł nowy bohater – Niall. Oczywiście ma 15 lat, więc zbliżyłam jego wygląd do tego, jak wyglądał kiedyś. Podoba wam się? :3 Na początku w ogóle to miało inaczej wyglądać, ale nieważne, haha. Zabieram się za informowanie na twitterze. <3
A tak w ogóle, to pewnie na święta nie dodam już rozdziału, więc życzę wszystkim, którzy to czytają Wesołych Świąt. :) <3